φυγή

Δεν ζει κανείς χωρίς να φεύγει
και τ΄ αγάλματα ακόμη
και αυτά τη νύχτα δραπετεύουν

Επιμένω σ΄έναν άλλο κόσμο
τον έχω τόσο ονειρευτεί,
τόσο πολύ έχω σεργιανήσει μέσα του
που πια είναι αδύνατο να μην υπάρχει.
 

Xρήστος Λάσκαρης

Αν είχαμε Φτερά

 

Dragon-fly by ESafian

Για ν’ αποδράσουν απ’ τη μνήμη
Θα πετούσανε πολλοί από εμάς
Αν είχαμε Φτερά
Με πιο αργούς ρυθμούς εξοικειωμένα
Έκπληκτα τα πουλιά θα παρακολουθούσαν
Την έντρομη Καρότσα Ανθρώπων που δραπέτευαν
Απ’ τον ανθρώπων νου.

~Εmily Dickinson

Tώρα τι θα κάνεις;

Street Musicians by thepalantir

'Ώσπου μια νύχτα, ένας διαβάτης περνάει στο δρόμο τραγουδώντας.
Πού έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό; Δεν θυμάσαι.
Κι όμως η νοσταλγία όλων όσων ονειρεύτηκες

τρέμει μες στο τραγούδι.
Στέκεσαι στο παράθυρο κι ακούς σαν μαγεμένος.
Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου, το τραγούδι σβήνει.
Όλα χάνονται. Ησυχία...
Tώρα τι θα κάνεις;
Η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο.
Η θλίψη πιο δίκαιο.'

~Τάσος Λειβαδίτης

park musician by rhapsouldize

το σύμπαν ολόκληρο

'Μέσα στη φούχτα της Αγάπης...χωράει το σύμπαν'

Γιαννης Ριτσος

 

εσενα σου έχει αλλάξει τη ζωή κάτι τόσο μικροσκοπικό;

η σημασία των πουλιών

image by 'The Black Orchid' by Neil Gaiman and Dave McKean

"Η σημασία των πουλιών δεν φανερώνεται σαν τα φονεύεις με δίκαννο σε κυνήγι. Η σημασία των πουλιών υπάρχει μόνο όταν πετούν για να θυμίζουν τον ξεχασμένο μας προορισμό."
~Μάνος Χατζιδάκις

the drawers of memory

"The only way to die in peace, is to empty the Drawers of Memory"

-Peter Lucas

παρτυ μεταμφιεσμένων

σωπαίνουμε

''Σωπαίνουμε, σωπαίνουμε σαν ένοχες -γιατί ένοχες;

-δεν κλέψαμε τίποτες -ψέματα δεν είπαμε, 

μονάχα την καρδιά μας μια στιγμή ξεκλέψαμε 

απ΄ τους τέσσερις τοίχους,
την κλέψαμε απ΄ τις έγνοιες του σπιτιού

κι απ΄ της υπομονής τους πλόκαμους
και τη σηκώσαμε λίγο πιο πάνου από τη μύτη μας,
λίγο πιο πάνου από το κούτελό μας να μας φέξει σαν αστέρι''

Γιάννης Ρίτσος, Οι γερόντισσες και η θάλασσα

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν

To me, you never can be old

''To me, fair friend, you never can be old,
For as you were when first your eye I eyed,
Such seems your beauty still. Three winters cold
Have from the forests shook three summers' pride,
Three beauteous springs to yellow autumn turn'd
In process of the seasons have I seen,
Three April perfumes in three hot Junes burn'd,
Since first I saw you fresh, which yet are green.
Ah! yet doth beauty, like a dial-hand,
Steal from his figure and no pace perceived;
So your sweet hue, which methinks still doth stand,
Hath motion and mine eye may be deceived:
For fear of which, hear this, thou age unbred;
Ere you were born was beauty's summer dead.''

                                Shakespeare